بعید میدونم از ح چیزی گفته باشم
لابلای درگیری های عجیب غریب این مدت، یه روز پیام داد و گفت که خوشش میاد ازم. ح پسر آرومیه که پدرش و برادرشو تو نوجوونی از دست داده و مامانش بعد از یه مدت دوباره ازدواج میکنه و الان تنها تو این شهر زندگی می کنه، از معلما و پسرای واقعا دلسوز خانه علمه.ولی من هیچ احساسی نسبت بهش نداشتم و به عنوان یه همکار باهاش در ارتباط خیلی محدود بودم. از همون اول گفتم نه، اصرار کرد، باز گفتم نه.و بعد بار دوم نه شنیدن، تماس گرفت که بیاد خواستگاری! این رفتارش رو گذاشتم به پای احترام همراه با خجالتش و نابلدیش چون هیچ روحیه ی لطیفی کنارش نیست که راهنماییش کنه. این بار دلم نیمد که باز صراحتا بگم نه، و وقتی پیام داد که اجازه بده ازین طریق بیشتر با هم آشنا بشیم، گفتم بریم بیرون تا ببینم حرف حسابت چیه!
محل قرار رو نزدیک بافت قدیمی شهر گذاشت، وقتی رسیدم با دستپاچگی گفت به خاطر رشتت گفتم اینجا همو ببینیم و از عکسای اینستات حس کردم به این بناها علاقه داری.یه لحظه به این فکر کردم که تا چه اندازه دنبال شناختنم بوده این مدت و اینکه از رصد عکسای اینستام به این نتیجه رسیده که کنار مسجد جامع شهر که بی اندازه عاشقشم، قرار بذاره. همه ی این فکرها یه حس حسرت توی من زنده کرد و کمی دلم رو نرم کرد در مواجهه و گفتگو باهاش.با هم حرف زدیم، و از علاقش گفت و از دلیل چرایی نه گفتنم پرسید.براش توضیح دادم و به شدت احساس کردم چقدر ازون دست پسرای شکننده با روح لطیفه.دم آخر گفت یعنی هیچ راهی نیست؟ در جواب تنها نگاهش کردم همراه با تاسف.شاید هم ناراحتی عمیق
البته نذاشتم حس کنه که بهش بی توجه بودم و به رفتارای توی خانه علمش نقد کردم و گفتم اینقدر پسر مظلوم و ساکتی نباش.کمی خودخواه باش و اجازه نده بقیه از این خوب بودنت استفاده های نابه جا کنن.حتی بهش گفتم اونقدر پسر خوبی هستی که اگه بخوای یکی از دخترای خانه علم رو که خیلی قبولش دارم، معرفی میکنم بهت.البته که از قبل میدونستم اون دختره یه علاقه ی پنهانی به ح داره و اگه ح اونقدر تنها نبود، به هیچ وجه، به هیچ وجه این کارو نمی کردم.
در نهایت خوشحالم ازین بابت که خداحافظیمون با لبخند و یه حس سبک خوب همراه بود.
پ.ن: می آیند.می روند.می آیند.می روند.اما تو.درست اونجا که فروغ میگه: زندگی گر هزار باره بود.بار دیگر تو.بار دیگر توبار دیگر تو.
درباره این سایت